De kop is eraf van de Avondvierdaagse Na de eerste zomerse avondwandeling volgde een kille tweede avond.
Als altijd staan mensen ruim voor de starttijd van 18.30 te trappelen voor de deur van Cafe Ensing. En als altijd vormt zich een lange rij. Het mag de pret niet drukken. De werkschema’s zijn bekend, iedereen kan weer naar zijn of haar post. Voor de verslaggever letterlijk, want hij staat met Jan Luinge ingedeeld bij post 4, de laatste in de rang. ‘We spelen een thuiswedstrijd’, zegt Jan. Inderdaad, hoek Oosterzoom-Kipkampen.
Jan neemt zijn eigen stoel mee, die is comfortabeler. Eenmaal de stoelen uitgeklapt blijkt er geen verschil. We zoeken een plaatsje in de zon. De grote groep van 5 kilometerlopers is er al vroeg . Dat stempelen komt heel precies. Althans, de kinderen zijn daar heel streng in. Het moet in het juiste vakje. ‘Het is toch de tweede avond?’, proberen we tevergeefs. ‘Maar dit is mijn eerste dag’, horen we vaak. Consternatie is er ook over het aantal stempels. ‘Waarom hadden we de eerste avond drie en nu vier stempels?, is de brandende vraag. ‘Jullie stempelen niet goed of wij lopen niet goed’, is het commentaar. Met een glimlach.
Voor de meeste volwassenen maakt het niet uit: ‘gooi maar een stempel erbij.’ Opmerkelijk is dat andere jaren de jeugd overal stempels wilde: op voorhoofd, arm, hand, enz. en nu wordt er amper naar gevraagd. Pas nadat een volwassen vrouw eentje op de hand wil, komt ze terug met haar kind dat toch ook eentje wil. We maken ons zorgen over de kwaliteit van de stempels. Zorgen zijn er ook over de koffie die geserveerd wordt maar al snel op de grond valt. Gelukkig is er in overvloed, anders staan buurtbewoners klaar om de harde werkers te voorzien van een natje. Iedereen is in goed humeur. Op een enkeling na. ‘Ik wil naar huis’, roept een jongetje. De moeder stelt hem gerust: ‘daar zijn we ook op weg naar toe.’ (Tekst en foto’s Erik Ebbinge)